(278). czyli to coś.

tylko, które coś i jakie.

gwoli wstępu vel wyjaśnienia. zmuszony ponagleniami czy też zmobilizowany wyczekiwaniami Spencera na pewien tekst, nie mogę go nie popełnić. zaczęło się od mego niewinnego komentarza do jego notki. notki o chłopcach i tym, czego w nich szukamy albo najchętniej w nich znajdujemy i o tym co jest ważne, a co ważniejsze.

było o chłopcach pięknych i malowanych, którzy jednak są za piękni i za malowani by móc z nimi cokolwiek budować i było o tych w sposób nieoczywisty pociągających, za to z pięknymi umysłami i posiadających w swej urodzie (...) pewien uroczy element, który zwala nas z nóg i nie pozwala powstać. i cytowany fragment ma się stać przyczynkiem do opisywania owego zwalania, motyli i innych farfocli potem się rodzących, do których póki co stosunek posiadam z przymrużeniem oka, ale gdy pewnie zawitają i w mym brzuchu - zdanie zmienię. (chyba, że prędzej ulegną one strawieniu).

ale do rzeczy. mam nadzieję, że satysfakcjonująco.

podchodząc do tego ze strony nieco pragmatycznej, często zdarza się, że nasze pierwsze miłości nie są delikatnie mówiąc najpiękniejsze. ale są takie pierwsze, takie nasze i każda 'wada', staje się wartością dodaną do ukochanej całości. a że każda miłość jest pierwsza można spróbować me mętne i bełkotliwe rozważania odnieść do wszelkich facetów w życiu pojawiających się. zwykle zatem to co nas urzeka, jednocześnie jest elementem skrzętnie ukrywanym przez drugą stronę, gdyż traktuje ona ową cechę jako tę o wartości raczej ujemnej niż dodatniej. raczej odstraszającej niż przyciągającej.

nieklasycznie urodziwi mogą przecież - i czynią to w sposób bezapelacyjnie doskonały - R wymawiać nie wymawiając go, mrucząc gardłowo w zdaniu 'król karol kupił królowej karolinie...' czy uśmiechać się i spoglądać tak, że łowić każde spojrzenie się chce. stanowią, ci chropowaci, ci do oszlifowania przez nas samych, bardzo często idealnych partnerów do niekończących się rozmów, bywają mistrzami celnych odpowiedzi, barwnych porównań i plastycznych opowieści - ale tylko gdy kogoś już poznają i się rozkręcą, gdyż w nadmiarze nieznanego towarzystwa zaszywają się w swej nieśmiałości.

a skoro zmarszczki i tak z nami wygrają mija się kompletnie z celem stosowanie jako jedynego kryterium doboru partnera poziomu jego piękności, estetyczności etc-etc. bo cóż nam z tego skoro potem nastaje pusta cisza. lepsze chyba od ładnego pudełeczka bez zawartości, pudełeczko ciut mniej cudaczne, a skrywające w sobie cenną choć nie zawsze od razu docenianą zawartość. a każdy w takim pudełeczku szuka czegoś innego, choć co do zasady tego samego, ale pod różnymi postaciami. stabilizacji.

 

to jeden z niewielu postów, które przeczytałem przed publikacją. wydaje się być niestrawny, wybaczcie. a ja więcej nie będę niczego już swego czytywał, ani pisywał pseudogłęboko ;).

[...]