(247). czyli wszystko na raz.

tak na koniec tygodnia.



a nawet udało mi się wstać na wykład na 9.45. choć starałem się ze wszystkich sił powstrzymać przed opuszczeniem kołderki. ale jednak wygrała chęć sprawienia przyjemności pani profesor faktem, że ktoś na wykład przybędzie. było osób 7 na 44 możliwe. potem kolejne zajęcia z moim ukochanym doktorem NN.

w tramwaj. ekspresowy powrót do domu. w autobus. wizyta w przychodni po jakieś wyniki. w autobus. wizyta w auchanie, by jakieś mniejsze zakupy poczynić. skończyło się na 2 ginach i 3 herbatach. w autobus. przelot przez mieszkanie. i na piechotę na spotkanie z umówionym kurierem.

że nie wiedziałem czy będę w domu (a byłem przekonany, że paczka nadejdzie pocztą a nie kurierem), zamówiłem ją na adres koleżanki, która akurat jednak wyjechała, bo kto by się spodziewał, że paczka tak szybko nadejdzie. stąd i kurier wydzwaniał do mnie, okazało się, że na mój adres własny dostarczyć nie może bo nie jego rejon, że po 17, że w siedzibie firmy. sprawdziłem potem na mapie, gdzież to i oniemiałem z wrażenia. wypizdów pod krakowem, 2 autobusy niby jeżdżą, ale raz na półtorej godziny, a zumi nie potrafił mi siedziby zlokalizować. molestowałem kolesia zatem dalej telefonicznie i się umówiliśmy na pewnym rogu, koło salonu samochodowego, koło ikei. blisko ode mnie więc wszystko cacy. oprócz tego, że nie ten róg i nie ten salon wybrałem. atmosfera niczym z w-11 albo innych detektywów. ciemne zaśnieżone i oblodzone dziurawe drogi, gdzieśtam latarnie, szczekające psy i majaczący neon salonu. i ja przedzierający się na spotkanie z tajemniczym dostawcą o miłym głosie.

wszystko skończyło się dobrze. bez ofiar.

a przede mną łikend naukowy. co do zasady ;).
[i wiadomość dla Deszczowego: polecam uwadze wrzesień 2009]

[...]