(587). czyli zagubiony w czasie.

czasem i w przestrzeni.

latka lecą, trzeba się upoważniać. parę dni temu kupiłem sobie kalendarz. taki do noszenia w torbie na co dzień ze sobą. by wszystko było zanotowane, zapisane, zapamiętane bez użycia pamięci, wszak ważnych wydarzeń coraz to więcej, a pamięć tylko jedna i już nie ta co kiedyś. radośnie przystąpiłem do wypełniania w nim ważnych rubryk oraz wpisywania adresów (by w końcu nie walały się na milionie karteczek) oraz dat urodzin (wszak komórki bywają zawodne i czasem mogą nie przypomnieć, a i fb nie zawsze pomocnym jest). oderwałem kilka rogów, zakładkę w odpowiednie miejsce włożyłem i zadowolony z siebie, dumą rozpierany, poważniejszy nieco przystąpiłem do codziennego z nim obcowania.

co dzień odrywałem kolejny róg, przekładałem zakładkę, notowałem ważne wydarzenia. co dzień też w kancelarii obcowałem z pocztą, pisałem daty, stawiałem pieczątki. i jakoś nie doprowadziło to do pojawienia się w mej głowie jakichkolwiek podejrzeń co do daty w kalendarzu. bo przecież to normalne, że w rzeczywistości jest 20, a w mym kalendarzu 13. i że wszystkie wydarzenia bieżące notuję tydzień wcześniej. co ciekawe, o niczym nie zapomniałem, niczego nie zawaliłem zerkając w swe notatki. dziwne dziwności. zdaje się że po prostu tylko chciałem być tydzień młodszy ;)

ostatnio już nic roztrzepanego w moim wydaniu mnie nie dziwi.

a dziś zmierzamy na wawel z powrotem. pociągiem. 36h na Końcu Świata dobiega do finiszu.

[...]