(144) 60. czyli boję się.

boję się żyć w kraju, którym trzęsie garstka 'nawiedzonych dewotek z obłędem w oczach' (tako moja babcia rzecze na widok tych ludzi w telewizorze). boję się o państwo, którego instytucje trzęsą się przed w/w ludźmi. boję się.

zastanawiam się, czemu tak chętnie angażujący się w kampanię wyborczą i sprawę tzw mordu katyńskiego, kościół w rozwiązaniu tego (politycznego już) sporu, jedyne co ma do zaoferowania to msza w intencji rozwiązania kwestii przenosin krzyża. zastanawiam się co to za kościół i co to za hierarchowie, których postanowienia mają zwyczajnie w dupie tego kościoła członkowie. (rym niezamierzony.) bo to przecież oni koczują pod krzyżem różańce klepiąc, odmawiając, barki śpiewając i wyzywając wszystko co się rusza, niezależnie od tego, czy nosi sutannę, harcerski mundurek, czy mundur służb porządkowych.

chciałem napisać, że szkoda, że nikt się do krzyża nie przykuł, ale i tu widać muszę czoła chylić, pewna pani próbowała się do niego przywiązać. proponuję zatem krok dalej. może ktoś będzie się gotów pod krzyżem wysadzić. rozwiązałoby to w pewnym sensie problem i samego krzyża. 

używając wiadomej retoryki: chciałbym by polskie władze były tam, gdzie było zomo (choć podobno już tam są.) i by posiadało i zastosowało posiadane przez nie przymioty - oczywiście odpowiednio dostosowane do zasad demokratycznego państwa prawa. chciałbym by skończył się czas anarchii. chciałbym być z władz dumny. chciałbym.

z nadzieją, że odrobinę umiaru ja choć zachowałem, gryząc się w język i waląc po łapach i linijką po palcach, chcących za dużo napisać, polecam obronę krzyża na fejsbuku. 

a gdyby tak zwiać z tego kraju...

[...]