speechless

kuszono mnie, mamiono i w końcu przekabacono. choć zmierzałem w kierunku, którego istnienie kiełkować zaczęło w mej głowie niemal rok temu, kroki czyniłem nader opornie i powoli.
począwszy od kwietnia, aż do połowy października. gdybym miał w sobie więcej zapału, kwestię pewnie udałoby się rozwiązać przed wakacjami jeszcze.
zapewne nie byłem do końca przekonany, czy teraz jestem - nie wiem, ale skoro klamka zapadła, to odwrotu jakby już nie ma.
także ten tego, nieuroczo zdecydowanie seplenię [zatem odzywam się mniej chętnie] i dzielnie pracuję nad prostym i ślicznym uśmiechem, choć większość osób się temu dziwi, nie widząc ku takim krokom powodów.
spoglądając ze strony innej - jest to kolejny perswazyjny sukces, na kolejnym polu doktora S. kiedyś pewnie podziękuję ;) póki co z lekka cierpię, zmieniam dietę, może znów schudnę :D są zatem też i jakieś pozytywy ;)